Zoran Savić

Zoran Savić, od drugoligaškog igrača do Evropskog šampiona

Stamenog centra je otkrio legendarni trener Boža Maljković u sezoni 1988/89. Savić je tada nosio dres  Čelika iz Zenice (tim iz njegovog rodnog grada) koji je nastupao drugoj Jugoslovenskoj ligi. Zoran je relativno kasno počeo da se bavi košarkom pa je čak do svoje 23. godine igrao drugu ligu. Kada je Boža čuo za snažnog mladog centra koji hara drugoligaškim obručima, otišao je lično u Zenicu da ga vidi na delu, i već u leto 1989.godine sa njim je bio potpisan ugovor. Dolazak u evropskog Šampiona Jugoplastiku je bila velika prekretnica u karijeri mladog centra. Došao je kao zamena za Sobina i sjajno se uklopio sa, tada jednim od najboljih centara Evrope, Dinom Rađom. Sledi  debitantska sezona iz snova za Savića i osvajanje sva 3 moguća trofeja (kup Jugoslavije, Prvenstvo i odbrana titule Evropskog prvaka u finalu protiv Barselone). Zoranova statistika u prvoj sezoni je bila 7 poena, 3 skoka za 16 minuta po utakmici. Već sledeće sezone, odlaskom Rađe u Romu, je Savić imao punu slobodu u igri, što je on u potpunosti iskoristio. Sva 3 trofeja su ponovo osvojena, a protiv Barselone u finalu je Savić eksplodirao sa 27 poena i bio jedan od najzaslužnijih za osvajanje treće uzastopne Evropske titule.

Nakon fantastične 2 sezone u Jugoplastici i osvojenih 6 trofeja, Savić prelazi u evropskog giganta Barselonu, protiv koje je i igrao 2 prethodna finala evrolige. Njegova statistika u prvoj sezoni je 12,5 poena i 7,3 skoka za 29 minuta po utakmici, a u drugoj 14,2 poena i 9,2 skokova za 31 minuta po utakmici. I pored njegovih standardno dobrih partija, Barselona ipak ne beleži rezultate koji se od nje očekuju, i nakon 2 godine, Savić prelazi u solunski Paok kod Dude Ivkovića i Prelevića. U prvoj sezoni osvaja Kup Radivoja Koraća pobedivši u finalu Stefanel iz Trsta predvođen sjajnim Dejanom Bodirogom. Takođe, Paok te sezone ostaje na drugom mestu u Grčkoj ligi iza šamiona Olimpijakosa koji predvodi naš Žarko Paspalj. Zoranova statistika je i dalje na vrhunskom nivou, 12 poena i 7 skokova po utakmici. Druga sezona u Paoku je bila turbulentna uz česte promene trenera, i sam Savić nije pružao partije koje su od njega očekivali, pa se u sezoni 1995/96 vraća u špansku ACB ligu, tačnije u još jednog evropskog giganta, koji sa klupe predvodi Željko Obradović, Real Madrid. Savić je u Realu trebalo da popuni prazninu koja je nastala odlaskom Arvidasa Sabonisa. Rezultati u evroligi jesu bili na zadovoljavajućem nivou ( završili koa četvrti, a u polufinalu poraženi od Barselone ), ali je u ACB ligi došlo do velikog iznenađenja i ispadanja u četvrtfinalu od Kahe San Fernadno. Za tako veliki klub, kao što je Real, to je bio neuspeh i odlazak Savića je bio neminovan. U sezoni 1996/97, Zoran prelazi u italijansku ligu, tačnije u još jedan veliki klub, Kinder iz Bolonje. Tu su mu saigrači igrači poput Prelevića i Komazeca, a ujedno je to i zadnja sezona Danilovića u Kinderu pre odlaska u NBA ligu. Njegova statistika u prvoj sezoni je ponovo na zavidnom nivou, 14 poena i 6 skokova za 29 minuta po utakimici. U drugoj sezoni, Kinder predvođen sa klupe Mesinom, stiže do titule evropskog prvaka (u polufinalu pobeđuju naš Partizan), a Zoran postaje MVP fajnal fora. Savić u svoju riznicu trofeja dodaje prvenstvo i kup Italije. Nakon osvajanja svih trofeja u Italiji, on rešava da promeni sredinu i prelazi u turski Efes Pilsen. Zbog operacije kolena ne uspeva da pokaže sav svoj talenat u Turskoj, pa se već posle jedne sezone vraća u Španiju, tj u Barselonu koja je i bila njegov prvi inostrani klub. Tu pred sam kraj karijere osvaja 2 trofeja sa Barselonom, prvenstvo i kup Španije. Ipak, to nije kraj njegove karijere, pa igra još jednu sezonu u Italijanskom Skiperu, gde sa 36 godina beleži statistiku od 6 poena i 3 skokova za 14 minuta.

Što se reprezentativne karijere tiče, šta reći osim trofejna kao i klupska. 5 nastupa (2 za veliku Jugoslaviju 1990 na svetskom u Argentini i 1991 na evropskom u Italiji, i 3 za krnju Jugoslaviju, 1995, 1996 i 1997.) na velikim takmičenjima i 5 medalja, dakle stoprocentni učinak. Da se nije povredio pred finale sa Dream Team-om u Atlanti 1996.god, možda bi bilo i svih 5 zlata. Naravno, da nije bilo sankcija, Zoranovu riznicu trofeja bi sasvim sigurno krasio još neki, verovatno zlatne boje. Pored toga što je njegov reprezentativni nastup asocijacija za najsjajnije odličje, verujem da ga mnogi pamte i po tome što je bio penicilin za Fućku, uz Majersa, najboljeg igrača Italije. Iako je bio za glavu niži, lukavom odbranom ga je dovodio do ludila.

Može se reći da Zoran Savić nikada nije bio superstar, ali je sasvim zasluženo imao fenomenalnu i trofejnu karijeru, a u njegovim igrama su imali prilike da uživaju navijači najvećih evropskih klubova. Njegova čvrsta igra, sjajna odbrana (sposoban da čuva znatno više igrače), odlučnost u prelomnim trenucima i sposobnost da igra na pozicijama 4 i 5, činili su ga jednim od najtraženijih centara 90-tih godina.